Kratka istorija Pravoslavne Mitropolije Crnogorsko-primorske |
Tokom Drugog svjetskog rata i poslije dolaska komunista na vlast 1945. Pravoslavna Mitropolija Crnogorsko-primorska pretrpjela je najgori mogući progon od ruku ateističkog režima. Od 212, komunisti su ubili 105 sveštenika kao i hiljade patriotski orijentisanih Crnogoraca. Petnaest sveštenika ubijeno je od strane fašističkih okupatora. Komunisti su 1945. brutalno ubili i Mitropolita Crnogorskog Joanikija (Lipovca). Novi režim vršio je pritisak bez presedana na preostale sveštenike da napuste svoja stada. Imovina koja je pripadala Crkvi nasilno i nelegalno je konfiskovana, mnogi hramovi i manastiri pretvoreni su u policijske stanice, štale i magacine. Godine 1972. komunisti teško oštećuju "duhovni pokrov" Crne Gore, uništivši crkvu posvećenu Svetom Petru I Petroviću i oskrnavivši grob u cijelom svijetu priznatog pjesnika Petra II Petrovića Njegoša, koji je ovu svetinju podigao na vrhu Lovćena. To varvarsko djelo tadašnjeg režima pokazuje arogantno nepoštovanje testamenta Petra II Petrovića, vjekovnih hrišćanskih tradicija Crne Gore, pa čak i zakona koje su sami komunisti donijeli pošto su došli na vlast 1945. U ovim okolnostima komunističke vlasti su potpuno marginalizovale život Pravoslavne Crkve u Crnoj Gori, i ovaj period možemo označiti kao vrijeme njenog otvorenog i brutalnog progona. Nažalost, izgleda da je sve ovo prošlo u izvjesnom smislu neprimjećeno od strane međunarodnih organizacija za zaštitu ljudskih prava.
Sadašnji Mitropolit Crnogorski, Njegovo Visokopreosveštenstvo Gospodin Amfilohije Radović, postaje poglavar Pravoslavne Crkve u Crnoj Gori 1990. godine, u isto vrijeme kada procesi dekonstrukcije komunističkog sistema rezultuju prvim demokratskim izborima. Nadajući se da su vremena starih komunističkih metoda prošla, Mitropolija Crnogorsko-primorska brzo je počela da cvjeta. Broj sveštenika, monaha i monahinja kao i broj pravoslavnih vjernika veoma brzo se povećao. Isto se može reći i za mnoge manastire i parohijske crkve koji su obnovljeni i kojima je vraćena njihova pređašnja slava. Na primer, od samo deset aktivnih manastira sa oko dvadeset monaha i monahinja godine 1991., Crna Gora sada ima trideset aktivnih manastira sa oko sto šezdeset monaha i monahinja koji u njima žive i mole se Bogu. Broj parohijskih sveštenika sa takođe povećao od dvadeset 1991. godine na više od šezdeset danas.
Međutim, izgleda da je procvat vaskrsle Pravoslavne Crkve u Crnoj Gori odmah postao trn u oku starih komunističkih aparatčika koji su se sada prerušili u članove nekih političkih partija i različitih nevladinih organizacija. Iako ovi ljudi u izmjenjenim okolnostima pokušavaju na svaki način da se legitimišu i da poziraju kao demokrate, anticrkveni mentalitet kod njih još uvijek preovlađuje.
Dobro razumjevši da više nije politički profitabilno da se otvoreno bore protiv prave Crkve, ove nove "demokrate" rješavaju da promijene taktiku. Ljudi koji su pedeset godina brutalno progonili Pravoslavnu Crkvu u Crnoj Gori rješavaju da osnuju "crkvu" po svome liku i podobiju. Sljedstveno tome, nađene su četiri individue razbojničke reputacije koje potpuno odgovaraju ovoj ulozi:
1. Miraš Dedeić (mjesto i vrijeme rođenja neutvrđeni), samozvani mitropolit; kao oženjeni sveštenik raščinjen i vraćen u red laika odlukom Vaseljenskog Patrijarha Vartolomeja I i Svetog Sinoda Pravoslavne Vaseljenske Patrijaršije od aprila 1997. godine.
2. Živorad Pavlović, odbjegli i raščinjeni sveštenik iz Smedereva (Srbija). Zbog optužbe za tešku krađu tražen od policije Republike Srbije.
3. Milutin Cvijić, rođen u Tesliću (Bosna), bivši jeromonah u manastiru Ostrog; raščinjen i kao sveštenik i kao monah jer je prekršio svoje monaške zavjete i oženio se.
4. Jelisej Lalatović, bjegunac iz bogoslovije i bivši monah, raščinjen zbog falsifikovanja crkvenih pečata i krađe crkvene imovine.
Ovi crkveni delikventi predvode tzv. "crnogorsku pravoslavnu crkvu". Pošto njihovo "sveštenstvo" nema kanonski legitimitet u svijetu Pravoslavnog Hrišćanstva, a prema tome ni u ostatku hrišćanskog svijeta uopšte, prerušeni komunisti vraćaju se svojim starim nelegalnim metodama:
1. Otvorena otimačina imovine koja pravno pripada Pravoslavnoj Mitropoliji Crnogorsko-primorskoj.
2. Brutalno kršenje Ustava Republike Crne Gore kao i zakona i pravila koji iz njega ishode. Ustav, naime, kao glavni pravni akt u Republici dopušta postojanje samo jedne Pravoslavne Crkve u Crnoj Gori.*
3. Kampanja organizovana od državnih medija koja izjednačava lopove obučene kao sveštenike sa pravim i legalno priznatim sveštenstvom.
4. Uvođenje novog i do sada u sferama međunarodne legislature nepriznatog principa kojim se preko prikupljanja potpisa omogućava preuzimanje tuđe imovine (u ovom slučaju imovine koja pripada Pravoslavnoj Mitropoliji Crnogorsko-primorskoj).
5. Odluka predsjednika Crne Gore gospodina Mila Đukanovića da javno podrži destruktivnu pseudo-religijsku organizaciju pod imenom "crnogorska pravoslavna crkva", poslavši im vaskršnju čestitku ove godine, kojom on na dobro poznat autoritarno komunistički način postavlja sebe protiv i iznad legalne arbitraže Vaseljenskog Patrijarha Vartolomeja I, Patrijarha Ruskog Alekseja II, Patrijarha Srpskog Pavla, Arhiepiskopa Grčkog Hristodula i svih ostalih poglavara Pomjesnih Pravoslavnih Crkava širom svijeta. U pravnom smislu, njegov potez odgovara hipotetičkoj situaciji u kojoj bi predsjednik Italije čestitao Vaskrs novom i samozvanom papi rimskom, koga niko ne bi priznao niti prihvatio u rimokatoličkoj crkvi.
Pitanje je zbog čega režim u Crnoj Gori, koji pokušava da se predstavi kao moderna, demokratska, pravna država i koji konstantno koristi demokratsku retoriku, u isto vrijeme pokušava da legalizuje pseudo-religioznu organizaciju registrujući je u lokalnoj policijskoj stanici i ohrabrujući ove ljude da krše zakon provaljujući u pravno vlasništvo Crkve i lažno se predstavljajući u javnosti. Svim ovim, režim izgleda da podržava vlast medijski režiranog haosa koji treba da stimuliše atmosferu potpune anarhije, u kojoj će onda biti "sve moguće".
NAPOMENE
Ustav Republike Crne Gore u vezi sa ovim pitanjem kaže (član 11, Vjeroispovijesti): "1. Pravoslavna Crkva, Islamska Vjerska zajednica, Rimokatolička Crkva, i druge vjeroispovijesti su odvojene od države. 2. Vjeroispovijesti su ravnopravne i slobodne u vršenju vjerskih obreda i vjerskih poslova. 3. Vjeroispovijesti samostalno uređuju svoju unutrašnju organizaciju i vjerske poslove u granicama pravnog poretka." Crkva je odvojena od države i u svim modernim zapadnoevropskim državama. Međutim, pravni odnosi između njih regulisani su na takav način da država prihvata, garantuje i štiti legalna i neotuđiva prava same Crkve (u Evropi ovo obično znači svake od hrišćanskih denominacija: rimokatoličke, pravoslavne ili neke od protestantskih), od kojih je prvo da samostalno i nezavisno određuje "ko je Crkva". Sve evropske demokratske države priznaju, prihvataju i štite crkvene zakone u ovom domenu. Država jemči sprovođenje odluka crkvenih sudova, što tek potvrđuje i znači da Država u praksi priznaje Crkvu.
http://www.mitropolija.cg.yu/aktuelno/kratka_istorija_l.html |
|